ஜில்லுனு காத்து . .. ஜன்னலை சாத்து.

ஒன்பது லட்ச ஹிட்ஸுகளையும், எழுநூற்றி சொச்ச பாலோயர்களையும் அளித்து மென்மேலும் என்னை ஊக்குவிக்கும் வாசகர்களுக்கும், சக பதிவர்களுக்கும் நன்றியும்.. தமிழ் புத்தாண்டு வாழ்த்துக்களும்...

சில மாதங்களுக்கு முன் சென்னை  உள்ள பெண்கள் கல்லூரியில் நடந்த கல்சுரல்ஸ் நிகழ்ச்சி ஒன்றுக்கு நடுவராய் கூப்பிட்டிருந்தார்கள். பம்மலில் நான் பாலிடெக்னிக் படிக்கும் போது,  ரயில்வே ஸ்டேஷனில் நின்றபடி, சைட் அடிப்பதற்காகவே பல்லாவரத்தில் இறங்காமல் அடுத்த ஸ்டேஷனில் இறங்கி எல்லோரையும் ”அனுப்பி” வைத்துவிட்டு அடுத்த ரயிலை பிடித்து அவசர அவசரமாய் காலேஜுக்கு போன நாட்கள் ஞாபகம் வந்தது. இப்போது அந்த காலேஜில் நடக்கும் விழாவுக்கு நடுவர்.

உள்ளே நுழைந்ததும் எங்கே பார்த்தாலும் பிஸியாய் மாணவிகள் அலைந்து கொண்டிருந்தார்கள். கல்சுரல்ஸ் என்பதால் மற்ற கல்லூரியிலிருந்து மாணவர்களும் வந்திருந்ததால், அவர்களுடன் சில மாணவிகள் மட்டும் தைரியமாய் பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள். தாங்கள்  பேசிக் கொண்டிருப்பதை மற்ற பெண்கள் பார்க்கிறார்களா? என்று நோட்டம் விட்டபடி பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள். அப்படி பேசும் போது அவர்களின் பாடி லேங்குவேஜ் மிக அழகு. மாணவிகள் முக்கால்வாசி பேர் புடவையில்தானிருந்தார்கள். அவர்கள் முகம் முழுவதும் புடவை கட்டியிருக்கும் பெருமையும், சந்தோசமும், ஸ்டைலுமாய் அவ்வப்போது முந்தியை  முன்பக்கம் இழுத்துவிடுவதும், அட்ஜெட்ஸ் செய்து கொள்வதுமாய் இருந்தார்கள். மாணவர்களுக்கு சிறிதும் சளைத்தவர்களல்ல என்பது போல செம விசில், ஆட்டம்,பாட்டம், கொண்டாட்டம்.

ஆட்ஸாப் என்று ஆளுக்கொரு ப்ராடெக்டை கொடுத்துவிட்டு அதை பற்றி விளம்பரம் கான்ஸெப்டை பிடித்து, நடித்துக் காட்ட வேண்டும் என்பதுதான் போட்டி.சுமார் பதினைந்து காலேஜிலிருந்து வந்து போட்டியில் கலந்து கொண்டார்கள். சரியாக ஒவ்வொரு அணியினரும் ஐந்து நிமிடம் ஸ்டேஜில் பர்பாமென்ஸ் செய்ய வேண்டும், அந்த இடைபட்ட நேரத்தில் மற்றொரு டீமுக்கு அவர்களுடய ப்ராடெக்டை தெரிவு செய்து கொண்டு அவர்களது ட்ர்னுக்காக ரெடியாகவேண்டும்.

அவர்கள் லிஸ்டில் கொடுத்திருந்த ஒரு சில ப்ராடெக்ட்டுகள் மேடையில் நடித்து காட்ட முடியாத படி அபத்தமாகவும் இருந்தது. எம்.பி.3ப்ளேயர் அதில் ஒன்று. பெரும்பாலான மாணவிகள் பெயரை கொடுத்துவிட்டிருந்தார்களே தவிர கொடுத்த ஐந்து நிமிடங்களில் ஏதும் தயார் செய்து கொள்ளவே இல்லை. அதே போல அவர்களுக்கு ப்ராடெக்டுகளின் உபயோகங்களை பற்றிய விஷயஙக்ள் கூட மிக குறைவாகவே தெரிந்திருந்தபடியால். மேடைக்கு வந்து இரண்டாவது நொடியில் நடித்து முடித்துவிட்டார்கள். திருமப் திருமப் தேய்ந்து போன ரெக்கார்ட் போல சொன்னதையே சொல்லிக் கொண்டிருந்தார்கள். பல பேர் மேடைக்கு வந்ததும் வெட்கப்பட்டு, “ஏய். நீதான்பா..பேசணும்” என்றெல்லாம் பேசிக் கொண்டது சிரிப்பாக இருந்தது.

முதலிலேயே காலேஜ் ஹெ.ஓ.டி சொல்லியிருந்தார். நீஙக்ள் ஏதாவது குழுவை பாராட்டிவிட்டால் போது அடுத்து வருபவர்கள் அதையே தங்கள் கான்செப்டில் வைத்துவிடுவாரக்ள் என்று அதையும் மீறி ஒரு குழுவினர் தங்கள் வியாபார சேல்ஸ் உயர்வை லைனாக மாணவர்களை ஒவ்வொரு உயரத்தில் குனிய வைத்து, அவர்களை பச்சை குதிரை தாண்டுவதை போல தாண்டி தங்கள் வியாபார உயர்வை காட்டியதை பாராட்டிய பின், அடுத்தடுத்து வந்தவர்கள் எல்லோரும் அதே உக்தியை பின்பற்றியது ம்ஹும்.

வெளியிலிருந்து வந்து ஒரு ஆண்கள் கல்லூரி இறுதியில் வெற்றி பெற்றது. அவர்கள் எடுத்துக் கொண்ட ப்ராடெக்ட் ஃபேன். கிடைத்த ஐந்து நிமிடங்களையும், கிடைத்த மேடையையும் முழுவதுமாய் உபயோகப்படுத்தினார்கள். மிகுந்த நகைச்சுவையோடு கன்செப்டுகளை வெளிப்படுத்தினார்கள். அவர்களது கேப்ஷன் தான் இருக்கிறதிலேயே தூள் “ஜில்லுனு காத்து. ஜன்னலை சாத்து”

டிஸ்கி: அன்று சுமார் அறுநூறுக்கும் மேற்பட்ட மாணவர்களிடையே என்னுடய குறும்படமா “ஆக்ஸிடெண்ட்” திரையிடப்பட்டு பாராட்டை பெற்றது. இவ்வளவு பெரிய கூட்டத்தில் என் குறும்படம் திரையிடப்பட்டு கரகோஷங்களுடனான பாராட்டை பெற்றது என் சினிமா தேடலுக்கான வெறியை இன்னும் ஏற்றிவிட்டது என்றால் மிகையாகாது.

கேபிள் சங்கர்

---

Post a Comment