தமிழ் சினிமாவின் தொடர் தோல்வி ஏன்?

கடந்த ஐந்து மாதங்களில் வெளியான முப்பதுக்கும் மேற்பட்ட தமிழ் திரைப்படங்களில் தமிழ்படம், விண்ணைத்தாண்டி வருவாயா?, அங்காடித்தெரு, பையா, ஆகியவைதான் வெற்றிப் பெற்றிருக்கிறது. இதன் வெற்றி என்பது கூட அந்த படங்களுடய பட்ஜெட்டை வைத்து பார்க்கும் போது வெற்றியின்  சதவிகிதம் மாறிவிடும்.

இந்த வருடத்தின் நிஜ சூப்பர் ஹிட் என்றால் அது தமிழ் படமாகத்தான் இருக்கும். ஏனென்றால் பெரிய நடிகர்கள் இல்லாமல் மிக சிறிய பட்ஜெட்டில் சுமார் நான்கு கோடியில் தயாரிக்கப்பட்ட இத்திரைப்படம் பதினான்கு கோடி வசூலித்திருக்கிறது.  அதே போலத்தான் அங்காடித்தெரு சுமார் ஐந்து கோடியில் தயாரிக்கப்பட்ட படம் வெகு நாட்கள் ஐங்கரனின் பைனான்ஸ் பிரச்சனையினால் ஒரு வருடத்துக்கு மேல் வெளியிடப்படாமல் இருந்த படம். இப்படம் பத்திரிக்கையாளர்களிடையே, விமர்சகர்களிடையேவும் பெரிய வரவேற்பை பெற்ற அளவுக்கு மிகப் பெரிய வெற்றியை பெறாவிட்டாலும் லாபகரமான ஒரு வெற்றிப்படமே..
விண்ணைத்தாண்டி வருவாயா.. இவ்வருடத்தின் இன்னொரு சூப்பர் ஹிட் படம்.. சுமார் 30 கோடி வரை வசூல் செய்திருக்கும் என்று சொல்கிறார்கள். இப்படத்தின் வெற்றிக்கு முக்கிய காரணம் ஏ.ஆர்.ரஹ்மான், கெளதம், சிம்பு, த்ரிஷா, மற்றும் வாங்கி வெளியிட்ட ரெட் ஜெயண்ட் நிறுவனத்தினர் தான். ஒரு நல்ல படத்தை தொய்வடைய விடாமல் தொடர்ந்து மார்கெட்டிங் செய்து ஒரு நல்ல ஹிட்டை பெற்றிருக்கிறார்கள்.

பையா திரைப்படம் இவ்வருடத்தின் இன்னொரு சூப்பர் ஹிட் படம். சுமார் நாற்பது கோடிவரை வசூலிக்கும் என்று சொல்கிறார்கள். கோடை வெளியீட்டு படங்கள் எல்லாமே  பெரிதாய் சொல்லிக் கொள்ளும் படியாய் இல்லை என்றே சொல்ல வேண்டும்.
படங்கள் பெரிதாய் மக்களை ஈர்க்காததற்கு என்ன காரணம்? பெரிய தயாரிப்பாளர், பெரிய நடிகர், டெக்னீஷியன்கள் இருக்கும் படங்கள் கூட மிகப் பெரிய தோல்வியை தழுவுவது ஏன்?. சின்ன பட்ஜெட் படங்கள் கூட சோபிக்காதது ஏன்? என்று பல கேள்விகள் நம் மனதில் எழத்தான் செய்கிறது.

பெரிய நடிகர்கள் நடித்து வெளியான படங்களுக்கு சரியான வரவேற்பில்லாததற்கு முதல் காரணம் மீண்டும், மீண்டும் அதே கதையை வைத்து கொஞ்சம் கூட மக்களின் ரசனைக்கு ஏற்றவாறு இல்லாமல் அரைத்த மாவையே அரைப்பதினால் மக்கள் புறம் தள்ளிவிடுகிறார்கள்.

அதையும் மீறி இவ்வகை படங்கள் தொடர்ந்து எடுக்கப்படுவதன் காரண்ம் என்ன என்று பார்த்தால், இவர்கள் படங்களுக்கு கிடைக்கும் ஓப்பனிங். ஐநூறுக்கும் மேற்பட்ட திரையரங்குகளில் வெளியிடப்படும் இவர்களது திரைப்படங்கள் முதல் மூன்று நாட்களுக்குள் பெரும்பான்மையான ரசிகர்களை சென்றடைந்து விடுவதால் முதலீட்டில் இருபது சதவிகிதம் வசூலித்துவிடுகிறார்கள். அதற்கு பிறகு படம் மிக சுமாராக இருந்தாலும் அப்படி இப்படி என்று தொடர் தொலைக்காட்சி விளம்பரத்தாலும், தியேட்ட்ர்களை அடுத்த படம் வரும் வரை தக்க வைத்துக் கொள்வதாலும், மற்ற படங்கள் வெளியிட பட முடியாமல் போகிற காரணத்தால் மக்கள் வேறு வழியில்லாமல் இத்திரைப்படங்களை பார்க்க வேண்டியிருக்கிற கட்டாயத்துக்கு ஆளாகிறார்கள்.

சிறிய படங்களும் இவர்களுக்கு சளைத்தவர்கள் இல்லை என்பது போல மீண்டும் சுப்ரமணியபுரம், நாடோடிகள், பருத்திவீரன் என்று ஆ ஊவென்றால் அரிவாளை தூக்கி அலையும் இளைஞர்கள், கஞ்சா அடிப்பவர்கள், என்று ஒரே டெம்ப்ளேட் கதைகளாகவே இருப்பதும் ஒரு காரணம்.

அது மட்டுமில்லாமல் சிறு பட்ஜெட் படங்கள் என்று ஒரு கோடியிலும், இரண்டு கோடியிலும் தயாரிக்கப்படும் திரைப்படங்களுக்கான மார்கெட்டிங் என்பது சிறிதளவும் இல்லாமல் இருப்பதால் இப்படி ஒரு படம் வெளியாகியிருக்கிறது என்பது தெரிவதற்கு முன்னால் திரையரங்குகளை விட்டு ஓடிவிடுகிறது.

ஒரு திரைப்படம் தயாரிக்க எவ்வளவு பாடு பட வேண்டியிருக்கிறதோ அதே அளவு உழைப்பு, அத்திரைப்படம் வெளியாவதற்கும் இருக்கிறது. படம் தயாரிக்க அங்கே இங்கே பொரட்டி ஒரு கோடி ஏற்பாடு செய்யும் தயாரிப்பாளர். அதனுடய விளம்பரத்துக்காக இருபது சதவிகிதம் கூட இல்லாமல் படத்தை வெளியிடுவது கொடுமையிலும் கொடுமை. இம்மாதிரியான அணுகுமுறையால் சுமாராக் இருக்கும் திரைப்படங்கள் கூட மக்களிடையே சென்றடையாமல் பெட்டிக்குள் முடங்குகிறது..

இதில் இன்னொரு பிரச்சனை என்னவென்றால் இம்மாதிரியான படங்களுக்கு தியேட்டர் கிடைப்பதில்லை. அது ஒரு பெரிய பிரச்சனையாகவே தமிழ் திரையுலகம் கண்டு கொண்டிருக்கிறது. சன், ரெட் ஜெயண்ட், க்ளவுட் நைன் போன்ற கம்பெனிகள் பெரிய நடிகர்கள் நடிக்கும் படங்களை மாற்றி, மாற்றி வாங்கி வெளியிடுவதால் இவர்களுக்குள் ஒரு உடன்பாடாக சரியான இடைவெளியில் படங்களை வெளியிட்டு கொள்கிறார்கள். ஒரு பெரிய திரைப்படத்திற்கு சுமார் இரு நூறு திரையரங்குகள் தேவையிருக்கிறது என்று வைத்துக் கொள்ளுங்கள். இவர்க்ள் நான்கு பேரும் இருக்கும் முக்கிய திரையரங்களை தொடர்ந்து மாற்றி மாற்றி இரண்டு மாதத்திற்கு ஒரு முறை எதாவது ஒரு படத்தை வெளியிடுவதால் மற்ற சின்ன படங்களுக்கு அதன் தயாரிப்பாளர்கலால் திரையிட அரங்குகள் கிடைப்பதில்லை. கிடைக்கும் டுபாக்கூர் பிட்டுபட  தியேட்டரக்ளில் எல்லாம் வெளியிடப்பட்டு, மக்களுக்கு அத்திரையரங்குகளை பற்றிய ஒரு ஒவ்வாமையே அத்திரைப்படத்திலிருந்து விலகியிருக்க வைக்கிறது.

இதற்கு அடுத்த முக்கிய காரணம் தியேட்டர்களின் அநியாய விலை. தமிழக அரசு ஒரு உத்தரவை போட்டிருக்கிறது. அது என்னவென்றால் சிங்கிள் ஸ்கிரீன் திரையரங்குகளின் குறைந்த பட்ச டிக்கெட் விலை ரூ.10ம், அதிகபட்ச விலை ரூ.50 மேல் விற்ககூடாது என்று ஒரு சட்டமே இருக்கிறது. அதே போல முன்றுக்கும் மேற்பட்ட திரையரங்குகளுக்கு குறைந்த பட்ச டிக்கெட் அதே பத்தும், அதிக பட்சம் அறுபது ரூபாயும் என்றும், மல்டிப்ளெக்ஸ் எனப்படும் பன்னடுக்கு திரையரங்குக்கு அதிகபட்ச விலையே ரூ.120 ஆகவும் நிர்ணையித்திருக்கிறது.

சென்னையில் இதை கடை பிடிக்கிறவர்கள் மிக குறைந்தவர்களே. பெரிய படங்கள் வெளியாகும் முக்கியமாய் குடும்ப உறுப்பினர்கள் வெளீயிடும் படங்களுக்கு அதிகபட்ச விலை, குறைந்த பட்ச விலை எல்லாமே குறைந்த்து 80 ரூபாயாக இருக்கிறது. சில சமயம் 100 ரூபாய் கூட விற்கிறார்கள்.  மல்டிப்ளெக்ஸுகளில் அவர்கள் 120 ரூபாய்க்கு மேல் விற்பதில்லை. அதே போல தெலுங்கு மற்றும் மற்ற மொழிகள் வெளியிடும் தியேட்டர்கள் ப்ளாடாக எல்லா தளத்திற்கும் ஐம்பது ரூபாய் என்று நிர்ணையித்து வசூலிக்கிறார்கள்.

வரி விலக்கு அளிக்கப்பட்டு தமிழ் சினிமாவை வாழவைப்பதாக சொல்கிறவர்கள், இவ்வரிவிலக்கினால் தமிழ் சினிமாவை அழிக்கிறார்கள் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். வரி விலக்கினால் இவர்களுக்கு கிடைக்கும் பயன் எதுவும் மக்களுக்கு சென்றடைவதே இல்லை. மக்களுக்கு பயனில்லாத வரிவிலக்கு ஒரு குறிப்பிட்ட துறையினருக்கு மட்டும் பயனளிக்கு வகையில் இருந்தால் எப்படி உபயோகமாகும்? எப்படி திரையுலகை வாழ வைக்கும்.

நான்கு பேர் கொண்ட ஒரு குடும்பம் திரையரங்குக்கு செல்வதானால் மல்டிப்ளெக்ஸ் அரங்கென்றால் நானூற்றி என்பது ரூபாயும், பகல் கொள்ளையாய் மாறி வரும் பார்க்கிங்குக்கான செலவுகள், பைக் என்றால் பதினைந்து ரூபாயும், கார் என்றால் சுமார் நாற்பது ரூபாயும், இல்லாவிட்டால் குறைந்தபட்ச ஆட்டோ செலவான நூறு ரூபாயையும், இடைவேளையின் போது செலவாகும் ஐநூறையும் சேர்த்து, குறைந்த பட்சம் ஆயிரம் ரூபாய் இல்லாம திரைப்படத்திற்கு செல்ல முடியாது. அப்படி ஆயிரம் ரூபாய் செலவு செய்து ஒரு நல்ல திரைப்படத்தை பார்த்தோமென்றால் அப்படியில்லாமல் அரைத்த மாவை அரைத்த திரைப்படங்களும், இலக்கில்லாத, செக்ஸ் மற்றும் வன்முறை படங்களை பார்கக் வேண்டிய கட்டாயம் அவனுக்கு என்ன? அப்படி பார்க்க வேண்டுமென்றால் இணையத்தின் மூலமாகவோ? அல்லது திருட்டு டிவிடி மூலமாகவோ.. அதுவும் இல்லையென்றால் இருக்கவே இருக்கு உலக தொலைக்காட்சியில் முதல் முறையாய் திரைக்கு வந்து சில நாட்களே ஆன சூப்பர் ஹிட் திரைப்படம் என்று வெளியாகும் நாளன்று பார்த்துக் கொள்ளலாமே என்று காத்திருக்க ஆரம்பித்து விடுகிறான்.
இதை தவிர இன்னொரு காரணம் தியேட்டர் அதிபர்கள். முன்பு பெரும்பாலான தியேட்டர்களில் வார வாடகை முறையில் திரைப்படங்களை வெளியிட்டிருந்தார்கள். அப்படி இருக்கும் போது சின்ன படங்கள் குறைந்தது இரண்டு வாரமாவது ஓடும் அல்லது தயாரிப்பாளரின் வசதியை பொறுத்து ஓட்டப்படும் அந்த இரண்டு வாரத்துக்குள் படம் பற்றிய பேச்சு ஒரளவுக்கு மக்கள் மத்தியில் சென்றடைந்தால் நிச்சயம் அடுத்த வாரத்துக்கு நீட்டிக்கப்பட்டு ஒருசுமாரான வெற்றி படமாய் மாறும். ஆனால் இப்போதைய கால கட்டத்தில் பெரும்பாலும் எல்லா திரையரங்குகளிலும் சதவிகித முறையில் ஒப்பந்தம் செய்யப்படுவதால் தியேட்டருக்கென்று ஒரு குறிப்பிட்ட அளவு செலவு தொகை இருக்கிறது. அச்செலவு தொகை வசூலாகவில்லையென்றால் அடுத்த ரெண்டு நாட்களில் வேறு படத்தை போட்டு விடுவார்கள்.

குறைந்த அளவில் மார்கெட்டிங் செய்யப்பட்ட திரைப்படங்கள் மக்களிடையே போய் சேர்வதற்குள் படம் தியேட்டரை விட்டு போய் விடுகிறது. தியேட்டர் அதிபர்களும் பெரிய படங்களை போடுவதால் முதல் இரண்டு வாரத்துக்கு நல்ல கூட்டம் வருவதற்கான வாய்ப்பும், சதவிகித அடிப்படையில் வெளீயிடுவதால் நல்ல வருமானம் கிடைக்ககூடிய வாய்ப்பு இருப்பதாலும் பெரிய படங்களையே நாடுகிறார்கள்.

இனி வரும் காலங்களில் தமிழ் சினிமா பொலிவுற தியேட்டர் அதிபர்கள் விலையை குறைத்து, நடிகர்கள் இயக்குனர்கள் நல்ல கதைகளை கொடுத்தும், சிறு பட தயாரிப்பாளர்கள், இயக்குனர்கள் தங்கள் படங்களுக்கான நல்ல மார்கெட்டிங்கையும் செய்தால் நிச்சயம் ஏறுமுகத்தில் பயணிக்கும் என்பதில் சந்தேகமில்லை.

கேபிள் சங்கர்