நிதர்சன கதைகள்–19- நாளைய இயக்குனர்.

சினிமா கனவுகளின் ஆயிரம் வாயில்கள் நிறைந்த ஏரியாவில் கிட்டத்தட்ட வெளிக்கதவு உள்ள இடத்தில் அந்த அலுவலகம் அமைந்திருந்தது. ஒரு குட்டி ப்ளாட். அது ஒரு சினிமா சம்பந்தபட்ட கம்பெனி என்று வாசலில் விட்டிருந்த ஷூக்களையும், செருப்புகளையும் பார்த்தே தெரிந்து கொண்டேன். வாசலில் ஒரு மிக இளைஞன் ஓரமாய் நின்று தம்மடித்துக் கொண்டிருந்தான்.

பைக்கை வைத்து விட்டு உள்ளே யார் என்று பார்வையால் தேடிக் கொண்டிருந்த போது, அவன் சிகரெட்டை காலால் நசுக்கிவிட்டு “யார் சார்.. யாரை பாக்கணும்?” என்றான்.

“….. வரச்சொல்லியிருந்தாங்க..”

”அப்படியா.. வாங்க உள்ளே உட்காருங்க.. “ என்று சொல்லி ஒரு சேரை காண்பித்துவிட்டு, ஒரு கதவை திறந்து உள்ளே போனான். அது ஒரு சின்ன ஹால், இரண்டு சோபாக்களூம், சேர்களுமாய் இடத்தை அடைத்துக் கொள்ள, அங்கேயிருந்த டீவியில் டிவிடி முலமாய் அவர்களுடய தொலைக்காட்சி நிகழ்ச்சி ஓடிக்கொண்டிருந்தது. சுவர் முழுவதும், நிகழ்ச்சி தொகுப்பாளர் படமும், சில போஸ்டர்களும் தெரிய, அறையிலிருந்து வெளிவ்ந்து வெகு இளைஞன், “உள்ளே போங்க” என்றான். நான் என் உடைகளை ஒரு முறை நீவி விட்டுக் கொண்டு, லேப்டாப்பை ஒரு முறை சரியாய் மாட்டிக் கொண்டு உள்ளே சென்றேன்.

ஒரு சிறிய அறையில் ஒரு எல்.சி.டி கம்ப்யூட்டருடன் மூன்று பேர் உட்காந்திருக்க, டேபிளின் மேல் பல பெரிய கவர்களில் பெயர்கள் எழுதியிருந்தது. டேபிளின் நடுவிலிருந்தவர் கேட்டார்..” நீங்க தான்.. நாராயணனா..?”

‘ஆமாம்”

“உங்க படம் பார்த்தோம். அருமையா இருந்திச்சு, மேக்கிங் நல்லாருந்திச்சு.. பதினாலு நிமிஷம் கிட்ட வருது. நடுவுல மெசேஜ் எல்லாம் சொல்லியிருக்கீங்க. இதை ஒரு  ஆறு நிமிஷத்துக்கு எடிட் பண்ணி தர முடியுமா..?”

எனக்குள் ஒரு சின்ன சந்தோஷம். ஒரு கலைஞனுக்கு இம்மாதிரியான பாராட்டை தவிர வேறு என்ன வேண்டும்?. “நிச்சயமா.. பண்ணலாம் சார்.”

நடு சீட்டிலிருந்தவர் தான் பேசினார். “நல்லாருக்கு.. தப்பா நினைச்சுக்க கூடாது.. உங்க வயச தெரிஞ்சுக்கலாமா?”

நான் தயக்கமில்லாமல் என் வயதை சொல்லி “ஏன் கேட்குறீங்க..?”

“ஒண்ணுமில்ல.. நம்ம நிகழ்ச்சியில உங்க வயசில பாதியிருக்கிறவங்க எல்லாம் கலந்துப்பாங்க.. ஒரு வேளை போட்டியில கலந்துகிட்ட உங்க படத்தை பத்தி நடுவர்கள் ஏதாவது குறை சொல்லிட்டாங்கன்னா.. ஒண்ணும் தப்பா நினைச்சுக்க கூடாது..”

எனக்கு சிரிப்பாய் வந்ததது. கிரியேட்டிவிட்டிக்கு ஏது வயது? என்ற எண்ணம் மனதுள் எழுந்தாலும் “சார்… என்னை பொறுத்த வரைக்கும் ஒரு படைப்பை வெளிய விட்டுட்டம்னா.. யார் வேணும்னாலும் அதை விமர்சனம் செய்ய உரிமை இருக்கு. எனக்கு ஏதும் கவலையில்லை.. ஒருவேளை நீங்க சொன்ன என் பாதி வயது நண்பர்கள் என் ”இளமை துள்ளும்” படங்களை பார்த்து கவலைபடாமல் இருந்தால் சரி..”

அவர் அசட்டுத்தனமாய் சிரித்தார். “அப்ப ..ஓகே.. அப்புறம் படம் நல்லா எடுத்து கொடுத்துருவீங்க இல்லை..?”

எனக்கு புரியவில்லை..” சார்.. என் கிட்ட நிறைய கதைகள் இருக்கு.. ஸொ.. கதைக்கோ. அல்லது அதை இயக்குவதற்கோ ஏதும் ப்ராப்ளம் இல்லை.”

“அதில்லைங்க.. நாங்க டாபிக் கொடுத்திருவோம். அதை வச்சித்தான் கதை பண்ணி செய்யணும். ஆனால் நான் சொன்னது அது இல்லீங்க… நாங்க ஸ்டைபண்ட் மாதிரி ஒரு அமெளண்ட் தருவோம். குவாட்டர் பைனல்ஸ் வரைக்கு ஒரு ஆறு படம் எடுக்க வேண்டியிருக்கும் அதுக்கு முழுசா நீங்கதான் பணம் ரெடிப் பண்ணி எடுத்துக் கொடுக்கணும்”

எனக்கு புஸ்ஸென்று ஆனது. என்ன ஆட்டம் இது. வருங்கால இயக்குனர்களை வைத்து குறும்படம் எடுக்கச் சொல்லி அதை வைத்து விளம்பரப் படுத்தி, விளம்பரஙக்ள் மூலமாய் வருமானம் பார்க்கும் நிகழ்ச்சிக்கு, எவ்வாறு படமெடுப்பவர்களை செலவு செய்ய சொல்ல முடியும் என்ற லாஜிக் இடித்தாலும்.

“சார்.. நீங்க எவ்வளவு ஸ்டைபண்ட் தருவீங்க்..?’

அவர் தயங்கி ‘ நாங்க ஒரு அஞ்சாயிரம் தருவோம்.. குவாட்டர் பைனல்ஸுக்கு பொறவு.. அமெளண்ட இங்க்ரீஸ் பண்ணுவோம். அது எவ்வளவுன்னு தெரியாது..”

எனக்கு கோபம் கோபமாய் வந்தது. சினிமாவில் அடியெடுத்து வைக்க வீட்டை விட்டு ஓடிவந்து, வேலையை விட்டு, அடுத்த வேளை சாப்பாட்டுக்கு உத்தரவாதமில்லாது, பல கனவுகளோடு திரியும் உதவி இயக்குனர்களுக்கு எங்கிருந்து ஆறு படம் எடுக்க பணம் கிடைக்கும். அப்போது இங்கேயும் பணம் உள்ளவர்கள் மட்டுமே ஜெயிக்க முடிகிற விஷயம் தானா.? என்று என்னுள் ஆதங்கங்கள் எழுந்தது.

‘சார்.. அஞ்சாயிரத்துக்கு கேமரா வாடகை கூட வராது. சார்”

‘போன செட் பசங்க எல்லாம் ஒரு லட்சம் கூட செலவு செஞ்சாங்க தெரியுமா.?”

“அது அவங்களோட ஆர்வத்துக்கு செஞ்சதுங்க.. வசதியிருக்கிறவங்களால செய்யமுடியும். எல்லாரகிட்டேயும் அதை நீங்க எதிர்ப்பார்க்க முடியுமா?”

‘சரி முடிவா சொல்லுங்க உங்களால செலவு செஞ்சி படமெடுக்க முடியுமா இல்லையா.?

நேரடியாய் இப்படி கேள்வியை எதிர்பார்க்கவில்லை. “ஒரு பதினைஞ்சாயிரம் கொடுத்தாக்கூட பரவாயில்லைங்க”

“அதெல்லாம் கிடையாதுங்க..முடிஞ்சா சொல்லுங்க.. “

“இல்லீங்க முடியாது.. நான் வர்ரேன்..” என்று கிளம்பினேன்.

”சார்.. சுமார் இரண்டாயிரம் படத்துல க்டைசியா வந்த 30 படங்களை செலக்ட் செய்திருக்கோம். யோசிச்சு சொல்லுங்க..”

நான் பதிலேதும் சொல்லாமல் யோசித்து” இல்லீங்க முடியாது.. ஆனா ஒரு சந்தோஷம்.. “என்று நிறுத்தி அவர்களை பார்த்தேன். அவர்களும் என்ன என்பது போல என்னை பார்க்க..

“நீஙக் முதல்ல சொன்னீங்களே என் வயசில பாதி இருக்கிறவங்க கலந்துக்குற போட்டின்னு. அவங்க  படங்களில் என் படமும் இருக்கிறதே  என்னுடய வெற்றிதான்.  நான் வர்றேன். நான் ஜெயிக்க உங்க நிகழ்ச்சி தேவையில்லை. “ என்று கிளம்பினேன். மனசு சந்தோஷமாய் இருந்தது.

கேபிள் சங்கர்