பச்சை வயல் கனவு

தமிழகத்தில் மட்டுமில்லாமல் இந்தியா முழுவதும், விலைவாசி கண்ட மேனிக்கு ஏறிக் கொண்டேயிருக்கிறது. பணவீககமும் அதிகரித்துக் கொண்டே வருகிறது. இதற்காக அரசாங்கம் என்ன நடவடிக்கை எடுத்திருக்கிறது என்பதை பற்றி கேட்டீர்களானால் அதற்கு சரியான பதிலை மத்திய அரசிடமோ, மாநில அரசிடமோ இல்லை.

பெட்ரோல் விலையுர்வை ரிலையன்ஸ் போன்ற கார்பரேட்டுகளின் ப்ரஷருக்கு தலைவணங்கி விட்டு, மாநில அரசுகள் வரிகளை குறைத்து மக்களுக்கு விலையை குறைக்கலாமே என்கிறது.  ஏன் அதையே மந்திய அரசு செய்யலாமே?. ஆனால் ஒருவரை ஒருவர் மாற்றி மாற்றி காரணம் சொல்கிறார்களே தவிர பிரச்சனைக்கான சொல்யூஷனை யாரும் தருவதாய் இல்லை. ஒரு முறை பெட்ரோல், டீசல் விலை ஏற்றத்தினால் ஏறிய விலைவாசி மீண்டும் அது ஒரு ரூபாய் ரெண்டு ரூபாய் குறைந்தால் குறைய வேண்டுமல்லவா.. ஆனால் குறைவதேயில்லை. அதனை மக்களும் கேட்பதில்லை. அரசும் கேட்பதில்லை. எதிர்கட்சி எழவும் எப்படியாவது மத்திய அரசு கட்சியின் பார்வையை தங்கள் பக்கம் திருப்புவதற்காக மெளனியாகவே இருந்து உறுத்தாமல் போராட்டம் நடத்துகிறேன் பேர்விழி என்று “போர்” ஆட்டம் ஆடுகிறது.

தமிழ் நாட்டில் விளைகின்ற காய்கறிகள் எல்லாம் இப்போது விளைவிப்பதேயில்லை. ஏனென்றால் விவசாயம் செய்யும் நிலத்தையெல்லாம் இப்போது சல்லிசான விலையில் ஒன்று வாங்கினால், ஒன்று இலவசம், ரெஜிஸ்ட்ரேஷன் இலவசம், என்று கூறு போட்டு விற்றுக் கொண்டிருப்பதினால் விவசாயம் செய்வதற்கு நிலமில்லாம போய். கார்ப்பரேட் விவசாயிகளான ரிலையன்ஸ், டாடா, போன்றவர்கள் விளைவித்து கொடுக்கும் காய்கறிகளை, தானியங்களை கிலே நூறு ரூபாய் என்று சொன்னாலும்,  அவர்கள் சொல்லுகிற விலையில் வாங்கி சாப்பிடுகிற நிலைதான் வரும்.

அரசாங்கம் விளை நிலங்களை விற்பதற்கு ஒரு தடையுத்தரவை போட்டு தமிழ்நாடு வெறும் கான்க்ரீட் காடுகளாய் மாறாமல் போக செய்ய வேண்டும் இல்லையேல் மேற்சொன்ன விஷயம் நிச்சயம் நடக்கத்தான் நடக்கும்.

சமீபத்தில் தஞ்சை மாவட்டத்துகாரர்கள் ஊருக்கு போய்விட்டு வந்தபோது புலம்பியது.. ஒரு காலத்தில் ஏன் ஒரு அஞ்சு வருஷத்துக்கு முன்னால் கூட ஊரை விட்டு வெளியே வந்தால் ஒரே வயல் வரப்பும், தோட்டம் துரவுமாய்தான் இருக்கும் இப்போது ஒரே ப்ளாட் போட்டு மார்கிங்கைத்தான் பார்க்க முடிகிறது என்று வருந்தினர். அதென்னவோ உண்மைதான். நாட்டின் ஒரு பகுதி வறட்சியில் வாட, இன்னொரு பக்கம் விளைவித்த பொருட்கள் எல்லாம் சேமித்து வைக்க முடியாமல் புழுத்துப் போய் கெட்டு போகும் விஷயமும் இங்குதான் நடக்கிறது.

உலகிலேயே சீனாவுக்கு அடுத்தபடியாக இந்தியாதான் அரிசி,மற்றும் கோதுமை உற்பத்தியில் முன்ணணியில் இருக்கிறது. அப்படியிருக்க, உற்பத்தி செய்த பொருட்களை கொள்முதல் செய்யும் அரசே அதை பாதுகாக்க தவறி விழலுக்கிரைத்த நீராய் செய்வது என்ன நியாயம். பெருகும் ஜனத்தொகைக்கு ஏற்ப உணவு பொருட்களுக்கான தேவையும் அதிகமாகிக் கொண்டேதானிருக்கும் அதற்கேற்ப நாம் உற்பத்தியையும், பாதுகாப்பான சேமிப்பு கிடங்குகளையும் தயார் செய்து வைக்காவிட்டால் நிலைமை அதோகதியாகத்தான் ஆகும்.

நான் கேள்விபட்ட வரை இது உண்மையா என்று தெரியாது. குஜராத்தில் விளைநிலங்களை குறைந்தது பத்து வருடங்களுக்கு விவசாயத்துக்கு பயன்படுத்தாமல் இருந்தால் மட்டுமே விற்க முடியுமாம். அப்படி ஒரு சட்டம் குஜராத்திலே செய்ய முடியும் என்றால் ஏன் இந்தியா முழுக்க செய்ய முடியாது? இந்தியாவின் சுவசமான விவசாயத்தை காப்பாற்றி, கார்பரேட்டுகளின் கோரிக்கைக்களுக்கு பணியாமல், உடனடியாய் அரசு இதை கவனித்து ஆவன செய்யுமா?

கேபிள் சங்கர்